Op zondag 5 oktober ben ik 39+4 en begint het steeds meer te rommelen. De nesteldrang heeft inmiddels serieuze vormen aangenomen en het zit mij opeens helemaal niet lekker dat het beneden een rommeltje is. Dus doet manlief nog even een rondje zodat we rustig naar bed toe kunnen. Jenthe is de hele nacht onrustig en de weeen lijken weer te stoppen.
De volgende ochtend is er inloopochtend in Jenthe haar klas, ik knutsel nog mee aan een spinnenweb zittend op een kleuterkrukje. Daar weer af komen is een fysieke uitdaging, maar het lukt gelukkig. Quartin is vrij vandaag en allerlei (baby)klusjes aan het afronden. Hij heeft nog een afspraak bij de fysio en tandarts dus het is prima als deze baby nog even blijft zitten.
Ik ga nog even verder met mijn verlof projectje, schilderen op nummer met foto van de zwangerschaps shoot, terwijl ik af en toe een lichte wee weg adem. Om 16.00 ga ik op de fiets Jenthe ophalen bij een vriendinnetje. De weg is afgesloten en het pad is nogal hobbelig, oei dat voelt minder prettig met een wee 😅. Ze vragen nog of ik denk dat het nog lang gaat duren, ik geef aan dat ik niet kan voorstellen dat het nog 2 weken zal gaan duren (little did we know).
‘S avonds ga ik nog even gezellig in bad met Jenthe. Praktisch omdat het echt tijd is voor haar wassen (altijd een uitdaging bij onze kleuter) & dat ik aan alles voel dat het nu nog kan en daarna weer een tijd gaat duren. De kleine mini-doula geeft kusjes op mijn buik als er weer een wee om opzetten. Wat fijn zo nog even met z’n tweetjes deze quality time. Ik breng haar zelf nog naar bed en knuffel nog even lekker en bereid haar voor dat het vast niet lang meer duurt dat haar broertje er is.
Eenmaal beneden krijg ik de behoefte om ons huisje gezellig en beval-klaar te maken. Ik steek de kaarsjes aan en ruim de laatste rommeltjes op. Samen kijken we nog even naar Expeditie Robinson, elke zoveel minuten even op pauze om een wee weg te ademen.
Vlak voor de het einde wordt het toch wat serieuzer en vraag ik Quartin het bevalbad op te gaan blazen. Onder het mom: gaat mij niet gebeuren dat we die te laat zouden hebben staan. Ik plak de TENS op en ga een beetje experimenteren wat fijn is, wat een top uitvinding! Ik baal met terugwerkende kracht een beetje dat ik die de eerste bevalling niet heb gebruikt.
Vlak voor 22.00 merk ik dat de weeën wel erg vlot achter elkaar komen. Het opvangen gaat super goed in combinatie met de TENS en 2 bevalkammen om in te knijpen. Ik voel mij erg sterk en dat mijn lichaam het super goed doet. Ik vraag Quartin wat weeën te timen en ze blijken al om de 3 minuten te komen. Ik heb nog niet perse echt iemand nodig, maar als verloskundige snap ik dat het slim is om inmiddels te gaan bellen. Menne en fotograaf Lesley zijn daarna onderweg.
Om 22.30 komt Menne binnen in onze beval bubbel. Het voelt fijn dat ze er is, welcome to enjoy the birth party ;). Ik zeg tegen haar dat ik er ondanks de hevigheid er (bijna) van aan het genieten ben. Ze ziet ook dat het lekker doorzet en gaat haar spulletjes klaar zetten. De druk op mijn rug wordt steeds groter, Menne en Quartin geven double hip press wat verlichting geeft (aanrader!). Tussendoor ruim ik nog wat frutsels op en maak ik nog grapjes, nooit gedacht dat ik dit nog zou kunnen in zo’n ver stadium.
Rond 23.00 kijk ik op de klok en zeg tegen Menne dat iedereen wel mag gaan opschieten want als mijn vliezen breken heb ik het gevoel dat onze kleine jongen er zo is, we denken er blijkbaar hetzelfde over. Zo fijn om met een collega zonder veel woorden te kunnen communiceren en ook Menne heeft veel vertrouwen in deze geboorte en laat het aan ons waar we behoefte aan hebben. Gelukkig komt net daarna onze geboortefotograaf Lesley binnen en even later ook kraamverzorgende Jantine.
23.15 het wordt het tijd om richting het bad te gaan, ik moet even de drempel over om de TENS af te doen om hier in te kunnen. Gelukkig is het warme water ook heel prettig om te ontspannen. Ik hang over de rand en knijp de geboortekammen fijn, wat een handige gadget is dat toch.
Ik/we hadden inmiddels wel verwacht dat de vliezen zouden breken of er meer druk zou ontstaan. Aangezien Jenthe een afwijkende ligging had tijdens de geboorte heb ik zo’n gevoel dat deze baby ook niet helemaal lekker zou kunnen liggen. Ik heb alleen geen behoefte aan inwendig onderzoek, dus zoek naar houdingen om hem te laten zakken. Om 00.19 zit ik in een diepe hurk zit in bad en ervaar ik steeds meer drukgevoel, maar de weeën en persdrang blijft maar een beetje hangen. Het is pijnlijk en frustrerend, ik puf, pers, grom en ben tussendoor helemaal high van de hormonen; de weeën voelen heel intens. Het grapjes-stadium zijn we inmiddels wel gepasseerd. Ik voel zelf een keer mee en voel een grote vochtblaas met het koppie nog vrij hoog daarachter. Ik twijfel heel erg of ik de vliezen lek zal prikken met mijn vinger, maar met een mogelijke liggingsafwijking durf ik het toch niet aan. Gelukkig coacht Menne mij hier doorheen, wat een pittig stuk om zo lang te blijven hangen.
Om 00.47 stelt Menne voor om even het bad uit te gaan en richting mijn baarkruk te verplaatsen. Hopelijk dat deze beweging net het zetje zal geven. Het voelt als een halve volksverhuizing die paar stappen naast het bad. Aldaar komt de vochtblaas gelukkig wel steeds verder, het was dus niet voor niets! 9 minuten later wordt het volgens Menne heel snel tijd om terug te gaan naar het bad als ik wil dat hij daar geboren wordt, dit geloof ik nog niet zo want persdrang met staande vliezen is echt heel anders dan de persdrang die ik de vorige keer had met gebroken vliezen (maar gelukkig schat Menne het wel goed in). Lopen met een uitpuilende vochtblaas tussen je benen zal ik niet perse aanraden, maar met elkaar lukt het om terug het bad in te komen. Wat daarna volgt is zo intens en overweldigend dat ik later pas kan plaatsen wat er is gebeurd, ik heb opeens het gevoel het niet aan te kunnen. De vliezen worden al geboren en vlak voor de geboorte van zijn hoofd maakt hij een snoekduik en scherpe draai met zijn hoofdje op mijn stuit (au! Pas 8 dagen later voelt net niet meer heel erg pijnlijk en doof).
Daarna wordt in 1 wee zijn koppie in de vliezen geboren. “Ahh lekker!” Zeg ik als dat achter de rug is, haha. We hebben 1 wee pauze, ik leun tegen Quartin en ik voel zijn oortje door de vliezen heen en geniet dat het bijna over is. Alleen nog maar zijn lijfje dat moet lukken! Lesley’s camera flitst de ruimte rond. Verder is er stilte en verwondering over zijn geboorte.
01.05 met een laatste wee volgt zijn lijfje, breken de vliezen en haal ik onder water de navelstreng van zijn nekje. Hij is er eindelijk! Ik bewonder hem nog even onder water voor ik hem naar boven haal en op mijn borst leg. Hij doet het meteen zo goed, wat een opluchting. Welkom lieve Jitse! Zijn hoofdje is helemaal rond (en weer zo groot als bij Jenthe haha) en heeft door de vliezen en draai geen tijd gehad om aan te passen aan het geboorte kanaal.
Een kwartiertje later is het bloedverlies nog minimaal en de placenta zit nog vast. Ik vind het fijn als Jenthe lekker naar beneden komt, ik zeg nog wel even dat ze een andere pyjama aan mag want ze heeft precies de allerlelijkste aan haha. Even later komt ze nog wat slaperig de kamer in, wat ontzettend fijn om dit samen te beleven. Ze kijkt haar ogen uit en Jitse krijgt meteen zijn eerste kusjes van zijn grote zus.
Een half uur na zijn geboorte ga ik uit bad, ik probeer op mijn hurken of de placenta wilt komen maar daar heeft hij nog geen zin in. Menne geeft aan dat we even moeten gaan nadenken of het geen tijd gaat worden voor het toedienen van oxytocine. Ik snap het maar vraag haar nog even tijd, want ik voel dat het goed komt. Ik wil graag onderweg naar bed even de baarkruk te proberen. Eenmaal op de kruk ziet Jantine dat ik wat wit weg trek. Net voordat ze kan vragen of het gaat, valt de placenta er zo uit 😅 gelukt! Zoveel verhalen en geboortes zijn al verteld op deze kruk, nu hoort onze vliegende placenta daar ook bij.
Ik plof neer op het matras met Jitse in mijn armen en mijn opeens zo grote dochter naast mij, wat een rijkdom! Hij krijgt zijn eerste keer borstvoeding, wat zo te voelen weer even een uitdaging gaat worden (en ook zo blijkt te zijn). Helaas moet er ook gehecht worden op het oude litteken, komen die kammen om in te knijpen wel weer handig te pas. Met de navelstreng schaar van Jenthe knippen ze na ruim een uur samen zijn navelstreng door. We proosten daarna met z’n alle op Jitse met bubbels en muisjes. Jenthe krijgt hem nog huid op huid voordat ze mag helpen met meten en wegen, zo ontzettend lief om te zien.
Als de rust langzaam wederkeert en Jitse in zijn warme wolletjes is aangekleed gaan we (strompelend) naar boven. Tijd voor een warme douche en fris bed, dat is echt een heerlijk gevoel in je eigen huisje. Voor Jenthe is het inmiddels ook echt weer bedtijd. Iedereen neemt afscheid en is ons klavertje vier opeens compleet 🍀 ♥️!
Een hands-off geboorte tijdens de volle maan van maar 5 uur; wat 13 uur korter was dan bij je grote zus. Thuis in bad en in de vliezen werd jij in al het vertrouwen geboren. Jenthe die meteen bij ons kon zijn en met zo’n fijn geboorteteam. Wat een mooie manier om op de wereld te komen!
